Safely in your bed

"In het donker willen gedachten dwalen
Onder je bed liggen ze op wacht
Je blijft woelen en malen
In het donker van de nacht

In het donker gaan vragen ronddraaien
Spinnen ze een eigen verhaal
Angsten die langzaam oplaaien
In het donker lijkt alles massaal

In het donker streelt een moedershand
Dekt je toe in een warme deken
Geef je over aan dromenland
Het ochtendlicht zal aanbreken"

Je eigen bed. Een plek waarin alles goed lijkt te komen.
Als kind had ik soms last van "monsters onder het bed", maar wanneer ik in mijn eigen bed lag kon niets mij overkomen. Het was mijn veilige haven.

Als kind kon ik filosoferen over het grote geheel. Continu mijzelf vragen stellen over het universum en ook de dood. Wat is oneindig? En hoe klein zijn we dan? Waar is god dan in dat grote geheel ( Ik mocht van een protestantse christelijke basisschool genieten)? En waar bleef ik dan in dat grote geheel? Wanneer het lichaam sterft?
Mijn dochter is nu op een leeftijd waarop deze vragen komen. Eerder dit jaar overleed haar opa en mijn oom. Tja, waar zijn zij dan nu? Een lichtpuntje? In dat grote geheel?

Natuurlijk poppen deze vragen, net als vele andere, op wanneer je eigenlijk wilt gaan slapen. Toch geeft dat bed mij altijd een anker. Een moment om veilig te voelen. Hoe zit dat bij jou?